Ga jij nog met vakantie?
Waar ga je heen deze vakantie?
Met wie ga je?
Rond de periode van de zomervakantie zijn dit misschien wel de meest gestelde vragen aan de ander. De afgelopen jaren gingen wij vanwege corona niet weg. Het gedoe, maar ook vooral de onzekerheid omtrent het budget als ZZPer speelde een rol. Vorig jaar zouden we gaan maar werd mijn hondje ziek. Ze moest uiteindelijk geopereerd worden (daarvan had ik trouwens mákkelijk met vakantie gekund ook...) en daarna had ze tijd nodig om aan te sterken, dus besloten we om bij haar te blijven.
Dit jaar gaan we na drie jaar wel weer samen met vakantie: Juul en ik. As we speak zit ik aan het zwembad en typ ik dit bericht. Ik heb het gevoel dat ik deze boodschap vaker deel, maar hey ik doe het gewoon nog een keer.
Voordat ik ging, werden de bovenstaande vragen mij natuurlijk ook gesteld. En de meeste mensen reageren of verbaasd of vinden het dapper dat ik alleen met mijn dochter op vakantie ga. Het is zover rijden, waar kom je terecht, wat doe je als...
En eerlijk gezegd is het deels mijn naïviteit die gewoon dingen boekt en later pas denkt...
O ja: wat als...
Het andere deel is dat ik mezelf geen dingen wil ontzeggen. Natuurlijk konden we ook gaan vliegen (maar ik hou toevallig heel erg van rijden) of we konden in Nederland blijven, maar ik had even afstand nodig en een middellandse zee uitzicht. En dus kozen we voor bovenop een berg in Spanje. Nu heb ik het geluk dat Juul een vader heeft die mijn plannen eigenlijk altijd goedvindt, en een dochter die altijd in is voor een roadtrip.
We planden van te voren niets. (Booking.com is je travel bestie) Ik wilde max een paar uur per dag rijden en geen plek op de route hebben staan waar ik perse moest zijn, behalve de locatie in Spanje.
Weet je wat er gebeurde?
Onderweg reden we door schattige franse dorpjes, boekten we last minute en spontaan de meest fijne kamers, reden we dwars door Parijs en Barcelona, stopten we wanneer we wilden en zongen mee met (na 60 uur non stop Taylor Swift gehoord te hebben) onze Kerst-playlist. Uiteindelijk kwamen we op dag 5 aan bovenop de berg en ik bedank mijn ongeduldige en naïeve januari-zelf dagelijks voor het vinden van deze oase.
Is er ook een moraal aan dit verhaal (is dat er niet altijd?)
Ik deel dit natuurlijk niet om stoer te doen. Ik deel dit omdat zomaar op de bonnefooi gaan rijden en niet weten waar je uitkomt natuurlijk (ook voor mij) rete-spannend is. Ik ben een introvert, een huis-mus en ook verantwoordelijk voor een ander mens, dus dit is voor mij compleet uit mijn comfort zone.
Maar soms wil ik mezelf pushen. Om erachter te komen dat een wildvreemde plek bovenop een berg ook voor even kan aanvoelen als een thuis. Omdat andere mensen soms met dezelfde dingen worstelen. Omdat dingen in je hoofd vaak veel enger zijn dan in het echt. Omdat het leven te leuk en te mooi is om steeds vanuit hetzelfde perspectief te blijven kijken. Omdat je altijd nog terug naar huis kunt als het niet goed uitpakt.
En zoals mijn brein werkt: dit geldt natuurlijk ook voor je bedrijf.
Blijf jezelf altijd pushen. Omdat je iets te delen hebt dat een ander misschien heel hard nodig heeft om te horen. Omdat jij in jouw vakgebied misschien wel een voorbeeld kunt zijn voor een ander. Omdat je mensen kunt inspireren, motiveren en uitdagen om wel de volgende stap te zetten.
Je hoeft niet te schreeuwen. Geen van mijn klanten doet dat. Je hoeft alleen maar aanwezig te zijn en je boodschap te delen. Jezelf te laten zien en van je te laten horen. Ik geloof dat er voor iedereen een plek is. Je hoeft daar ook niet jong, slank en knap voor te zijn, of slim of dapper...
Je moet gewoon de eerste stap zetten > en dat is geloven dat het goed uitpakt.
Terug naar huis kan altijd nog.
Comments